Wil jij ook het liefst dat iedereen het gewoon met je eens is? Dat als je ergens ’nee’ tegen zegt, dat anderen dat oké vinden en jou nog aardig?

En als iemand tegensputtert, of een ander standpunt heeft, heb je dan ook de neiging snel water bij de wijn te doen?

Onder het mom van: ‘Het is belangrijk dat de ander er zich ook in kan vinden’, of ‘Ik wil de relatie goed houden’.

Dit lijken valide argumenten, maar het is goed om te checken of er niet onbewust iets anders aan de hand is.

Dat je misschien heel snel toegeeft omdat je niet met de weerstand of onvrede van een ander kunt leven.

Niet eens een paar minuten.

Ik geef je graag twee voorbeelden om dit thema concreter te maken.

Voorbeeld 1
Mijn eigen huilende baby* heeft me heel veel duidelijk gemaakt over hoe ik zelf om ging met grenzen.

* Heb je niks met huilende baby’s? Vervang de huilende baby dan voor: een narrige baas, een zeurende klant, een pushende opdrachtgever, een klagende collega.

Ik wilde elk huiltje vóór zijn of sussen. Ik dacht dat dit mijn moederlijke instinct of intuïtie was. Maar eigenlijk waren het mijn overspannen zenuwen gecombineerd met moeheid, waardoor ik helemaal niet tegen het huilen kon.

Hierdoor was ik niet duidelijk over mijn én haar grenzen. Zo legde ik haar in bed, om vervolgens haar bij protest er meteen weer uit te halen. Al was het midden in de nacht.

Ik dacht dat ik haar daarmee veiligheid bood, maar ik was eigenlijk vrij inconsequent en ging conflicten uit de weg. Toen ik dat doorkreeg, veranderde mijn houding. En dus reageerde ik niet altijd meteen meer op het huilen.

En, nog veel belangrijker, ik checkte voortaan mijn eigen intentie en energie.
Wat is het beste, voor zowel mij als haar? Sta ik daar voldoende achter? Kan ik hier rust bij voelen?

Sinds ik daar bewust bij stil sta, gaan de dingen veel soepeler. Na maanden slecht slapen, zijn de meeste nachten nu rustiger.
Door mijn eigen grenzen te bewaken heb ik haar dus ook nieuwe gewoontes geleerd.

Voorbeeld 2
Een klant van mij, die architect is, merkte dat zijn visie niet altijd voldoende tot uiting kwam in zijn projecten.
Als er in een vergadering onenigheid was, of een conflict van belangen, paste hij zijn eigen standpunten automatisch aan. ‘Omwille van de voortgang en de relaties’, zei hij.
Het is natuurlijk mooi dat hij begrip voor de andere kant kon opbrengen, en niet altijd koppig aan zijn eigen standpunten bleef vasthouden.

Maar toen we goed keken, bleek zijn angst voor onbegrip en verstoorde relaties de belangrijkste motor achter zijn gedrag.
Terwijl er misschien ook wel begrip was voor zijn standpunten en het de relatie juist ten goede had kunnen komen. Maar omdat hij het conflict niet aanging, kwam hij daar nooit achter.

Oké, terug naar jouw grenzen en standvastigheid daarin.

Heeft de weerstand die je soms ervaart van anderen hetzelfde effect op jou als een huilende baby op een ietwat overspannen jonge moeder? Probeer je die weerstand ook wel eens vóór te zijn, terwijl je niet eens zeker weet of er wel weerstand komt?

Gebruik dan in het vervolg deze vragen:

1. Wat is het beste voor mij in deze situatie?

2. Is de ander daar ook bij gebaat, als ik deze grens stel/bewaak?
Is het niet op korte termijn, dan wellicht op de lange termijn?

3. Kan ik hier rust bij voelen?
De onrust die je wellicht ook voelt hoeft niet weg, maar richt je op het deel dat wel rustig en overtuigd is.

4. Mag de ander het er niet mee eens zijn?
Mag ‘de baby huilen’? Een paar minuten, of ook wel wat langer?

Het beantwoorden van deze vragen kan je helpen je grenzen te bewaken.

Je zult merken dat dit niet alleen prettig is voor jezelf, maar ook voor de anderen om je heen.

Heb je ook wel eens moeite met het stellen van grenzen en omgaan met weerstand? Betrap je jezelf regelmatig op conflictmijdend gedrag? Ik kan je hier wellicht mee helpen. Ben je geïnteresseerd? Neem dan contact met me op.

Wat zijn jouw ervaringen hiermee? Laat het weten in een reactie hieronder.