Ik zal het maar eerlijk toegeven: deze zomer was ik vaker down dan up.

De zomer is om te beginnen niet mijn favoriete seizoen.

Ik weet niet of het komt omdat ik in december geboren ben, maar van mij hoeft het gewoon niet zo erg, zon en strand enzo. Ik zweet, ik verbrand, ik hou niet van zand en ben vooral bezig met schaduw zoeken.

En sinds ik zelfstandig ben komt daar nog bij: ik verveel me rot.
Ik kan namelijk amper doen waar ik goed in ben: coachen en trainen.
Als ik dat wél doe, plukt niet alleen mijn klant of deelnemer de vruchten hiervan, maar zeker ikzelf ook.
Niets is gezonder voor mij en mijn overactieve ingenieursbrein dan werken met klanten. Om contact te maken, te voelen, rustig te zitten en te luisteren. Naar de ander, maar ook juist naar mijzelf en mijn eigen lichaam: wat voel ik, wat merk ik?

Als er veel minder klanten en afspraken zijn, dan gebeurt dat dus een stuk minder. En tot overmaat van ramp gaan mijn eigen coaches ook gewoon op vakantie.

Elke zomer neem ik me voor om nu toch echt aan dat boek te gaan werken (Werktitel Carrièregids voor ingenieurs: alles wat je op de opleiding niet hebt geleerd), of dan toch in ieder geval veel artikelen te gaan schrijven.
Maar daar is dus een bepaalde creatiekracht voor nodig, en daar ontbreekt het me juist aan in de zomer. Helemaal als ik de maanden ervoor hard heb gewerkt.
En zelf echt vakantie nemen is natuurlijk goed, maar daar hebben we met ons gezin met peuter nog niet helemaal de juiste formule* voor gevonden.

* vakantie met kleine kinderen is toch eigenlijk geen vakantie te noemen mensen.

Het resultaat was dat ik deze zomer regelmatig mijn man heb uitgezwaaid en mijn dochter naar de crèche heb gebracht om vervolgens de hele dag alleen en sip door te brengen. 
Op de bank liggend, verdriet en oude pijn voelend, gepaard met twijfel- en ronduit negatieve gedachten over mijn capaciteiten als mens, moeder, ondernemer en coach.
Of dit vooral heel erg níet te voelen, door chips etend* foute tv-series te kijken.

* Wat kan ik zeggen, coaches doen dat dus ook gewoon. Ja, ook de goede.

Het voelt niet bepaald gemakkelijk om dit zo op te schrijven.
Toch vind ik het belangrijk om eerlijk en open te zijn, ook omdat je op sociale media vooral ziet wat er goed gaat bij iedereen.
Terwijl we ook allemaal donkerte en zwaarte kennen, en dat best lastig is om mee te dealen.

Natuurlijk waren en zijn er ook ups: Wat bijvoorbeeld ontzettend goed gelukt is deze zomer, is het creëren van een fijn ‘buiten’ voor ons gezin. We hebben een seizoensplek en stacaravan op Camping Bakkum geregeld, heerlijk in de bossen, met voldoende schaduw . 🙂
Waardoor we voortaan wat makkelijker tijd in de natuur kunnen doorbrengen, waar veel kinderen zijn voor onze dochter om lekker mee te spelen en voldoende volwassenen voor ons (mij) om mee te kletsen.

Inmiddels zit de mailbox en agenda weer vol en zit ik ook weer een stuk lekkerder in mijn vel. Wat er de laatste maanden aan zwaarte en verdriet voorbij kwam moest gewoon ook een keer gevoeld worden, weet ik nu weer.
Dat voelde soms wat hopeloos, maar dat hoort er ook bij.
Ik kan nu weer met meer inzicht, helderheid en draagkracht verder.

Ik heb dit keer geen 3 tips voor jou om hiermee om te gaan, wel heb ik weer eens iets bevestigd gekregen dat volgens mij het delen waard is:

Je kunt proberen om over je zware gevoelens heen te stappen, of er een weg omheen te zoeken, maar ’the only way out is through’, zoals ik ergens zo mooi las.

Wil je eens samen met iemand naar je eigen donkerte kijken, dan houd ik me natuurlijk aanbevolen.
Ik doe het graag. 🙂

En kijk tenslotte ook vooral even wat komiek Louis CK zegt over diep verdriet in dit troostende en grappige filmpje.